stríða

I)

f.

1) adversity;

2) hardness, austerity, severity, opp. to blíða (hvárt sem hann mætti blíðu eða stríðu);

3) strife.

II)

(-dda, -tt), v.

1) to harm, with dat. (stríddi hón ætt Buðla);

2) to fight (s. við e-n, í móti e-m); s. á e-n, to fight against, attack.

* * *

1.

u, f. adversity, Stj. 445: hardness, austerity, severity, er biskup lagði stríðu á stóra höfðingja, Sturl. iii. 266; með valdi ok stríðu heilagrar kirkju, Bs. i. 288; með freku fullrar stríðu, Fms. ii. 243; stríða vendisk brátt í blíðu, Bs. i. 125; hvárt sem hann mætti bliðu eðr stríðu, Fms. vi. 250; gangask heldr fyrir blíðu enn stríðu, to yield sooner to gentleness than to hardness.

2.

d, to harm, punish, with dat.; stríddi hón ætt Buðla, Am. 72; hann stríðir þeim með mörgum býsnum ok bardögum, Stj. 436, 517; s. misgörandum en miskunna iðrandum, 567, Bs. ii. 72: the saying, sér stríðir vesall maðr, he is a fool that plagues himself, Hom. (St.); here belongs, Hðm. 8 (at sér né stríddit).

2. in mod. usage, to vex, tease, provoke, with words; þú mátt ekki stríða henni, do not tease her so!

3. with prepp.; stríða mót, to strive against, Fms. ix. 399, Stj. 370; stríða á e-n, to fight against, 142, 379, Mar.

II. to fight, to war; Eatvarðr Engla-konungr stríddi á Skotland, Ann.; þeir stríddu sín á milli, Fms. ix. 229.

2. recipr., striðask á, Edda (pref.), Stj. 384; at vér samlandar ok frændr stríðimk á með ofr-kappi, Mar.